سفر، به معنای جابه‌جایی از یک نقطه جغرافیایی به نقطه‌ای دیگر، تجربه‌ای غنی و چندوجهی است که با اهداف و انگیزه‌های گوناگون صورت می‌پذیرد. این کوچ از بستر زندگی روزمره، چه با شتاب پرندگان آهنین و چه با گام‌های استوار بر زمین، همواره با خود بار معناییِ تحول و دگرگونی را به همراه دارد. سفر، فراتر از یک جابه‌جایی صرف، سفری است درونی و بیرونی؛ دریچه‌ای است به سوی ناشناخته‌ها، فرصتی برای بازنگری در خویشتن و تجربه‌ی جهان پیرامون با نگاهی نو.
در تار و پود فرهنگ بشری، سفر همواره نقشی بنیادین ایفا کرده است. از کوچ‌های بزرگ تاریخی و سفرهای اکتشافی تا زیارت‌های معنوی و سفرهای علمی، هر یک به سهم خود، بر غنای دانش و تجربه‌ی انسان افزوده و مسیر تمدن را هموار ساخته‌اند. سفر، نمادی از جستجوگری، کنجکاوی و عطش سیری‌ناپذیر انسان برای کشف ناشناخته‌هاست. این کنش، انسان را از روزمرگی‌های مأنوس فاصله داده و او را در معرض تجربیات بدیع، فرهنگ‌های بیگانه و اندیشه‌های نو قرار می‌دهد که این خود، زمینه‌ساز رشد فردی و تعالی اجتماعی است.
امروزه، با پیشرفت فناوری و سهولت دسترسی به وسایل نقلیه نوین، سفر به امری دسترس‌پذیرتر بدل گشته است. اما جوهر سفر همچنان دست‌نخورده باقی مانده است؛ همچنان که بود، سفری است برای یافتن، آموختن و دگرگون شدن. چه برای تفریح و بازیابی روح و جان، چه برای پیگیری اهداف شغلی و توسعه‌ی کسب‌وکار، و یا حتی برای گردهمایی‌های خانوادگی و تحکیم پیوندهای عاطفی، سفر همواره مقوله‌ای ارزشمند و راه‌گشا بوده است. در این میان، نحوه‌ی سفر کردن نیز اهمیت بسزایی دارد؛ انتخاب وسیله‌ی نقلیه، برنامه‌ریزی مسیر و حتی نحوه‌ی تعامل با محیط و مردمان مقصد، همگی در کیفیت و عمق تجربه‌ی سفر نقش دارند.
