آخرت

( آخرت ) آخرت. [ خ ِ رَ ] ( ع اِ ) آخِره. آن جهان. آن سرای. عقبی ̍. معاد. دارالخلد. عجوز. آجل. آجله. اخری ̍. مقابل اولی ̍ و دنیا: و هر گاه که متقی در کار این جهان گذرنده تأملی کند هرآینه مقابح آن را بنظر بصیرت بیند... و با یاد آخرت الفت گیرد. ( کلیله و دمنه ). و آنکه سعی برای مصالح دنیا مصروف دارد زندگانی بر وی وبال باشد و از ثواب آخرت بازماند. حاصل آن [ راحتی اندک ] اگر میسر گردد خسران دنیا و آخرت باشد. ( کلیله و دمنه ). و اگر بقضاء مقرون گردد عز دنیا و آخرت مرا بهم پیوندد. ( کلیله و دمنه ). و نیز آنکه سعی برای آخرت کند مرادهای دنیا بتبعیت بیابد. ( کلیله و دمنه ). آخر رای من بر عبادت قرار گرفت چه مشقت طاعت در جنب نجات آخرت وزنی نیارد. ( کلیله و دمنه ). و بحال خردمند آن لایقتر که همیشه طلب آخرت را بر دنیا مقدم دارد. ( کلیله و دمنه ).
دنیا پلی است رهگذر دار آخرت 
اهل تمیز خانه نگیرند بر پلی.سعدی.دوست بدنیا و آخرت نتوان داد
صحبت یوسف به از دراهم معدود.سعدی.- عشاء آخرت، عشاء آخره؛ نماز خفتن.

آخرت (فیلم). آخرت ( به انگلیسی: Hereafter ) یک فیلم درام و تخیلی آمریکایی به کارگردانی کلینت ایستوود و به فیلمنامه نویسی پیتر مورگان است. این فیلم دربارهٔ سه نفر است که مفهوم مرگ زندگی آن ها را تحت تأثیر قرار داده است. یکی از آن ها زنی فرانسوی است به نام ماری ( با بازی سسیل دو فرانس ) که به دنبال سونامی در شرق آسیا تجربه نزدیک به مرگ داشته است. دیگری مردی آمریکایی به نام جرج ( با بازی مت دیمون ) است که می تواند با مردگان رابطه برقرار کند و سومی پسری انگلیسی است که به تازگی برادر دوقلویش را از دست داده است. آخرت در سپتامبر ۲۰۱۰، در فستیوال بین المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۰ به عنوان «فیلم ویژه» معرفی شد. این فیلم در ۲۲ اکتبر ۲۰۱۰ در سرتاسر آمریکای شمالی پخش گردید. 
قصه موازی سه نفر در نقاط مختلف جهان که زندگیشان به طرز عجیبی به هم گره میخورد. زنی که در یک سونامی تا یک قدمی مرگ پیش میرود و پسری که بخاطر گناهی مرتکب نشده برادرش از دست میدهد و مردی که در حال فرار از توانایی های ویژه خویش در ارتباط با مردگان است... 

آخرت (afterlife)
باور به این که زندگی با مرگ پایان نمی گیرد و به صورتی دیگر یا در جایی دیگر ادامه می یابد. عقیده به آخرت از مشخصه های همۀ ادیان است. دامنۀ عقایدِ مربوط به آنچه پس از مرگ روی می دهد، از اعتقاد به حلول روح در بدنی دیگر (در میان بوداییان، هندوها، و سیک ها) تا اعتقاد به رستاخیز در روز قیامت را، یعنی هنگامی که خداوند دنیا را به آخر می رسانَد و هرکس را برحسب چگونگی زندگی اش در دنیا جزا می دهد (مسیحیت، اسلام، و یهودیت بر این اعتقادند)، دربرمی گیرد. در بیشتر ادیان عقیده بر این است که روح انسان نامیراست و پس از مرگ جسم به حیات خود ادامه می دهد و هویت و شخصیت فرد را حفظ می کند. طبق آموزه های مسیحیت، روح، در بهشت یا دوزخ، در کالبدی روحانی ادامۀ حیات خواهد داد. در مسیحیت کاتولیک رومی، برزخی نیز وجود دارد که ارواح با عبور از آن تطهیر و برای بهشت آماده می شوند. این واژه در قرآن در ۱۰۴ مورد بدون هیچ قید یا اضافه ای به کار رفته است. آخرت در قرآن به نام های دیگری نیز خوانده شده ازجمله: «یَومُ الآخر» (بقره، ۸، ۶۲، ۱۷۷؛ آل عمران، ۱۱۴؛ نساء ۳۹، ۱۳۶) «دارالآخِره» (اعراف، ۱۶۹)، «دارالقَرار» (غافر، ۳۹)، «دارالسلام» (یونس، ۲۹)، «دارالمُتّقین» (نحل، ۳۰)، «دارالخُلْد» (فصلت، ۲۸). ایمان به آخرت (معاد) از اصول عقاید اسلامی است. کسانی که به آخرت ایمان نداشته و استکبار و فساد ورزیده اند، در آخرت با عذابی دردناک مواجه می شوند (ازجمله اسراء، ۱۰؛ قصص، ۸۳). در آن جا نظام اجتماعی برقرار نیست و هر فرد، به تنهایی دربرابر خدا حاضر می شود و اگر نیکوکار باشد، به فیض حیات جاوید می رسد و رستگار می شود (نجم، ۳۹؛ مریم، ۹۳ـ۹۵) و اگر در حیات دنیوی، بدکار یا اعمال نیکش، کمتر از اعمال بدش بوده (مؤمنون، ۱۰۳؛ قارعه، ۸) از دوزخیان (← اصحاب الشمال) خواهد بود. آن جا حقایق بر همه آشکار می شود (طارق، ۹). زندگی حقیقی در سرای آخرت است (عنکبوت ۶۴) و ویژۀ کسانی است که در زندگی سرکشی نکرده و پرواپیشه بوده اند (قصص، ۸۳). نعمت ها و عذاب های اخروی با نمونۀ دنیوی آن ها فرق دارند و بسیار فراترند. در عالم آخرت، آمرزش الهی و شفاعت پیامبران و صالحانی که خداوند به آنان اجازۀ شفاعت داده است، بسیاری از انسان های شایسته را فرامی گیرد و از عذاب اخروی نجات می دهد. خداوند در آخرت با شکنندگان عهد الهی و تحریف کنندگان کتب آسمانی سخن نمی گوید و به آنان توجه نمی کند (آل عمران، ۷۷). مؤمن واقعی آخرت اندیش است، زیرا به گفتۀ قرآن، زندگی دنیا دربرابر آخرت جز بهره ای ناچیز و ناپایدار نیست (توبه، ۳۸) و در حدیثی نبوی کشتزار آخرت خوانده شده یعنی فرصتی برای آماده شدن برای زندگی جاوید. به گفتۀ متکلّمان آخرت، برخلاف دنیا که «دار تکلیف» (حوزۀ وظیفۀ اخلاقی و دینی) است، «دار جزا» (سرای رویارویی با پاداش یا کیفر اعمال دنیوی هر فرد) است.