آب‌باز

آب‌بازسانان بازماندگان تیره رائولیده از جفت‌سمان هستند که به سم‌های جفت‌گونه خود، اندام‌های ریزشان، و گوشی که همانندی بسیاری به نهنگ‌های نخستین دارد، شناخته می‌شوند. منشأ خشکی این جانوران از نیاز آن‌ها به بالا آمدن به سطح آب و تنفس آشکار است؛ استخوان‌های باله‌های آن‌ها نیز همانند پستانداران خشکی است، از جمله نشانه‌های وستیجیال پای عقبی که از نیاهای چهارپایشان به جا مانده‌اند.

تا سال ۱۹۹۹ میلادی، باور دانشمندان بر این بود که آب‌بازسانان به تک‌سم‌سانان نزدیک‌تر هستند و جفت‌سم‌سانان شاخه پایه‌ای کلادی از سم‌داران هستند. تا آن هنگام گمان بر این بود که میان‌پنجه‌سانان، که گروهی منقرض‌شده از پستانداران سم‌دار گوشتخوار یا همه‌چیزخوار بودند، گروه خواهر آب‌بازسانان به‌شمار می‌روند.

در آب‌بازسانان، به دلیل نیاز به کمتر شدن هرچه بیشتر اصطکاک اندام‌ها با آب، آلت تناسلی نر در درون بدن قرار دارد و در هنگام کنش جنسی به حالت نعوظ رسیده و به بیرون از بدن می‌آید. دو شکاف باریک در انتها و زیر بدن این جانوران وظیفه نگهداری اندام تناسلی و اندام تخلیه (مقعد) را دارند. خایه‌ها نیز در آب‌بازسانان مذکر درون بدن قرار گرفته‌اند.

آب‌بازسانیان بی‌دندان یا نهنگان بی‌دندان یکی از دو زیرراسته‌های آب‌بازسانان است که شامل چهار تیره و پانزده گونه می‌شود. ویژگی اصلی این جانوران دارا بودن صفحه شانه‌ای به جای دندان در دهان است. این ویژگی آن‌ها را از آب‌بازسانیان دندان‌دار متمایز می‌کند. سنگواره آب‌بازسانان بی‌دندان نشان می‌دهد که آن‌ها پیش از فرگشت صفحه‌های شانه‌ای دارای دندان بودند.

آب‌بازسانان تقریباً بی‌مو هستند و پوششی از پیه زیر پوست آن‌ها را پوشانده‌است که امکان شنا در آب‌های سردتر را به آن‌ها می‌دهد. آب‌بازسانان به خاطر هوش بالای خود معروفند. دانش مطالعه آب‌بازسانان را آب‌بازشناسی می‌نامند.

آب‌بازسانانی همچون نهنگ عنبر، نهنگ سفید، دلفین‌ها، گرازماهی‌ها در دهان خود دندان دارند و از آن برای شکار ماهی و ماهی مرکب و دیگر جانداران دریایی بهره می‌گیرند. آن‌ها غذا را نمی‌جوند بلکه به یکباره فرو می‌برند؛ این کار برای شکارچیانی همچون نهنگ قاتل - که طعمه‌های بزرگی چون خوک‌های دریایی را شکار می‌کنند - ابتدا با تکه‌تکه کردن طعمه آغاز می‌شود و سپس هر بخش کوچک بلعیده می‌شود.