واژه ارضی صفتی است که به معنی «وابسته به زمین» یا «زمینی» به کار میرود. این واژه معمولاً در متون علمی، فلسفی و مذهبی برای توصیف امور مادی و فیزیکی مرتبط با زمین یا عالم ماده استفاده میشود. به بیان ساده، هر چیزی که محدود به حوزه خاک و طبیعت زمینی باشد، ارضی خوانده میشود.
در زبان فارسی و عربی، این کلمه به مواردی اطلاق میشود که ماهیت زمینی یا دنیوی دارند، برخلاف امور آسمانی یا معنوی. در فلسفه و علوم طبیعی، ارضی برای توضیح ویژگیها و قوانین مواد و اشیای زمینی به کار میرود. این واژه همچنین در متون دینی و فقهی برای تمایز بین مسائل دنیوی و الهی استفاده میشود.
استفاده از این کلمه میتواند بار معنایی اخلاقی یا تمثیلی نیز داشته باشد. در ادبیات دینی و عرفانی، ارضی نماد تعلق به امور مادی و محدودیتهای دنیوی است و در برابر سماوی یا آسمانی قرار میگیرد. بدین ترتیب، این صفت علاوه بر کاربرد علمی و توصیفی، یادآور تفاوت میان جهان مادی و معنوی انسان نیز هست.
بروجردی یکی از مخالفان سرسخت اصلاحات ارضی بود. این مخالفت در حدی بود که محمدرضا پهلوی طرح اصلاحات ارضی را تا زمان درگذشت وی عملیاتی نکرد. البته وی شاه را تهدید کرده بود که اگر اصلاحات ارضی را عملیاتی کند، زمین بهدست آمده از اصلاحات اراضی را حرام یا نجس اعلام خواهد کرد. در همان دوران، بروجردی فتوای حرام بودن رادیو و تلویزیون و پپسی کولا را نیز اعلام کرد.
آدولف از طرق دیگر نیز به عنوان یک حاکم مطمئن به نفس عمل میکرد. دادگاه او جاذبه ای برای همه کسانی بود که میخواستند از لردهای قدرتمند نوظهور ارضی محافظت کنند. او روزهای زیادی را در دادگاه برگزار کرد. در ابتدای سلطنت خود، او ده سال دیگر صلح عمومی عمومی (لندفریدن) رودولف اول را تجدید کرد و حداقل دو صلح منطقه ای به بار آورد.
در سیاست خارجی، اسکندر طرفدار حفظ نظام بینالمللی ایجاد شده در سالهای ۱۹۱۸–۱۹۱۹ بود و در سال ۱۹۲۱ یوگسلاوی به همراه چکسلواکی و رومانی برای محافظت در برابر مجارستان به آنتانت کوچک پیوست. مجارستان از پذیرفتن معاهده تریانون امتناع ورزید و ادعاهای ارضی علیه هر سه کشور آنتانت کوچک داشت.[۴۳]
