ایجاب

ایجاب و قبول به هر نوع بیانی اطلاق می‌شود که نشان‌دهنده قصد و اراده طرفین در انعقاد یک قرارداد باشد. به عبارت دیگر، این واژه و قبول نمایانگر نیت انشایی طرفین یک قرارداد هستند؛ طرفی که ایجاب می‌کند، موجب و طرفی که قبول می‌کند، قابل نامیده می‌شود. واژه انشاء در زبان فارسی به معنای ایجاد و به وجود آوردن است و قصد انشاء به معنای شکل‌گیری یک ماهیت در دنیای واقعی است. به طور کلی، این واژه به معنای اعلام اراده یک شخص برای ایجاد یک قرارداد به طرف دیگر است؛ به عبارتی، این واژه نخستین انشای یکی از طرفین است که قبل از طرف دیگر بیان می‌شود. از سوی دیگر، قبول به معنای پذیرش آن است و در اصطلاح به انشای بعدی اطلاق می‌شود که طرف دیگر معامله، انشای طرف اول را می‌پذیرد. به این ترتیب، شخص با رضایت خود نسبت به ایجاب، یک قرارداد یا همان عقد را تشکیل می‌دهد.