ته صدا

زبانِ حسرتِ مخمورِ من‌، که دریابد ز بس شکسته دلم، ساغرم شکسته صداست

مدار غصه که خون منت حلال بود مشو غمین که نیاید ز حلق کشته صدا

بجز تو خاطر این بوالهوس نمی گیرد به گوش خفته صدای جرس نمی گیرد

ز گند آب‌که باج از براز می‌طلبید تمام جسته صداع و تمام‌کرده ز کام

ناقوس سکوتی که در آفاق بلند است در گوش دل‌انگیز و دلِ خفته صدا کن