لغت نامه دهخدا ارتهاش. [ اِ ت ِ ] ( ع مص )لرزیدن. ارتعاش. اضطراب. مضطرب شدن. ( منتهی الارب ). || نرم و سست گردیدن. || از بن برکندن. || نوعی نیزه زدن در پهنا. ( منتهی الارب ). نیزه بر پهلو زدن. || جنگ درافتادن میان... در جنگ افتادن. ( منتهی الارب ). || بر یکدیگر خوردن سمهای ستور گاه رفتن و مجروح شدن آن. دست بدست کوفتن اسب چنانکه خون بیاید. سم بر یکدیگر زدن ستور و مجروح شدن آن. ( منتهی الارب ). ارتهاس. || ارتهاش قوس؛ نرم و سست گردیدن کمان.
جمله سازی با ارتهاش لطیف آمد عمارتهاش یکسر بلی معمار او لطف خدایست عمارتهاش هر یک دلربائیست خراج کشوری، خرج سرائیست
