روزه به معنای خودداری از خوردن و آشامیدن و برخی فعالیت‌های دیگر از اذان صبح تا اذان مغرب است و این عمل به منظور پیروی از دستورات خداوند انجام می‌شود. روزه یکی از فروع دین اسلام و از مهم‌ترین عبادات به شمار می‌آید و در زمره ارکان پنج‌گانه اسلام قرار دارد. همچنین، این عمل در ادیان پیشین نیز وجود داشته است. از نظر فقهی، روزه به چهار دسته واجب، مستحب، مکروه و حرام تقسیم می‌شود و روزه ماه رمضان به عنوان یک روزه واجب شناخته می‌شود. در متون دینی، آثار اخلاقی و معنوی متعددی برای روزه ذکر شده است؛ از جمله تقویت تقوا، محافظت در برابر آتش دوزخ، جبران گناهان، زکات بدن و دوری از وسوسه‌های شیطانی. همچنین، روزه‌داری می‌تواند تأثیرات جسمی و روانی مثبتی مانند کاهش اضطراب و افسردگی، افزایش عزت نفس و پیشگیری از بیماری‌های قلبی و عروقی داشته باشد. مبطلات روزه که باید از آنها پرهیز کرد، شامل خوردن و آشامیدن، آمیزش جنسی، دروغ گفتن به خدا، پیامبر(ص) و امامان(ع)، ورود غبار غلیظ به حلق، باقی ماندن در حالت جنابت، حیض و نفاس، خودارضایی، فروبردن تمام سر در آب و استفراغ کردن است. اگر فردی که روزه بر او واجب است، به طور عمدی یکی از این مبطلات را انجام دهد، موظف است قضای روزه و کفاره آن را ادا کند. روزه به معنای خودداری از انجام فعالیت‌های خاصی مانند خوردن و آشامیدن از زمان طلوع فجر تا غروب آفتاب با نیت قربت است. علی مشکینی، فقیه شیعه، روزه را به عنوان فرآیندی برای آماده‌سازی نفس به منظور اجتناب از مبطلات آن تعریف کرده است. به نظر سید محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، اسلام تنها به خودداری از خوردن و آشامیدن بسنده نمی‌کند، بلکه تأکید دارد که روزه‌دار باید از هر چیزی که ممکن است او را به گناه و آلودگی سوق دهد یا به وسوسه‌های نفسانی دچار کند، دوری کند. سید محمدکاظم یزدی در کتاب عروة الوثقی، وجوب روزه در ماه رمضان را از ضروریات دین دانسته و معتقد است که انکار واجب بودن روزه در این ماه، فرد را مرتد می‌کند و قتل او واجب است. روزه به عنوان یکی از بافضیلت‌ترین عبادات، یکی از ارکان پنج‌گانه اسلام، نوعی جهاد و ترک آن به عنوان عاملی برای خروج از ایمان شناخته می‌شود.
