در فارسی باستان، واژه اژدها به طور معمول به صورت جمع به کار می‌رفت و به موجوداتی با ویژگی‌های غیرطبیعی و خشن اشاره داشت. بنابراین، اگرچه در لغتنامه‌های فارسی این کلمه به عنوان اسم مفرد ذکر شده است، اما به نظر می‌رسد که استفاده از اژدر به عنوان مفرد از نظر معنایی منطقی‌تر باشد. استفاده از واژه اژدر به جای اژدها در شعر و ادبیات قدیم فارسی می‌تواند به دو دلیل مرتبط باشد. نخست، ممکن است نویسندگان به خاطر وزن شعر یا هماهنگی با ساختار غزل و سروده‌های خود، از اژدر به عنوان مفرد بهره برده باشند. دوم، فراموشی یا اشتباه نیز می‌تواند منجر به استفاده نادرست از این دو واژه شود. با این حال، در شعر و ادبیات معاصر فارسی، معمولاً از اژدها در هر دو حالت مفرد و جمع استفاده می‌شود و هر دو شکل معتبر به شمار می‌روند.