تزویق به معنای تزئین و آراستن اشیاء و مکان‌ها با استفاده از هنرهای مختلف است. این هنر می‌تواند شامل نقاشی، کنده‌کاری، و استفاده از مواد مختلف باشد. تزویق در انواع مراسم و مناسبت‌ها، از جمله جشن‌ها و مراسم مذهبی، کاربرد دارد و به زیبایی و جلوه‌ی خاصی به فضا می‌بخشد. در معماری نیز از تزویق برای زیباسازی دیوارها و سقف‌ها استفاده می‌شود. تاریخچه آن در فرهنگ ایرانی به دوره‌های باستانی برمی‌گردد. این هنر از دوران هخامنشیان تا دوره‌ی اسلامی در ایران رواج داشته و در هر دوره به شیوه‌های مختلفی اجرا شده است. تزویق در هنرهای اسلامی، به ویژه در خوشنویسی و نقاشی‌های دیواری، نقشی کلیدی ایفا کرده و به عنوان یکی از ارکان زیبایی‌شناسی در هنر ایرانی شناخته می‌شود.
