معنی هضب | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

هضب. [ هََ ] ( ع مص ) باریدن آسمان. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || به رفتارفسرده دلان رفتن. ( منتهی الارب ). || به سخن درآمدن و بلند کردن آواز. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ): اهضبوا یا قوم؛ ای تکلموا. ( اقرب الموارد ).
هضب. [ هََ ض َ ] ( ع ص، اِ ) ج ِ هاضب. ( منتهی الارب ).
هضب. [ هََ / هَِ ض َ ] ( ع اِ ) ج ِ هضبة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
هضب. [ هَِ ض َب ب ] ( ع ص ) اسب بسیارخوی. || سخت درشت اندام توانا. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).