عایذ

لغت نامه دهخدا

عایذ. [ ی ِ ] ( ع ص ) نوزاینده از آهو و اسب و شتر و گوسپند و جز آن. ج، عوذ و عوذان. ( ناظم الاطباء ). رجوع به عائذ شود.
عایذ. [ ی ِ ] ( اِخ ) کوهی است در جهت قبله و مقابل آن کوه دیگری است پشت به قبله. ( از معجم البلدان ).