لغت نامه دهخدا بادگلو. [ گ َ ] ( اِ مرکب ) آروغ.آرغ. آروق. بادی که بصدا از گلو برآرند. در تداول مشهد و گناباد خراسان، اُرُغ. جُشاء. ( منتهی الارب ).
