کلمه‌ی «ابولبین» واژه‌ای عربی‌تبار است که در متون کهن فارسی نیز به کار رفته است. این واژه ترکیبی است و در معنا به «شرم مرد» یا «حیای مردانه» اشاره دارد. بنابراین، ابولبین بیشتر جنبه‌ی اخلاقی و رفتاری دارد و به بعد درونی شخصیت انسان مربوط می‌شود.
در کاربردهای ادبی و فرهنگی، ابولبین نمادی از وقار، خویشتن‌داری و رعایت شأن فردی مرد دانسته می‌شود. این واژه به آن دسته از صفاتی اشاره دارد که فرد را از انجام کارهای ناپسند و بی‌حیایی بازمی‌دارد. به همین دلیل، داشتن آن نوعی ارزش و فضیلت اخلاقی محسوب می‌شود.
به‌کارگیری این کلمه در متون گذشته نشان‌دهنده‌ی اهمیت ویژه‌ی «حیا» در روابط اجتماعی و فردی بوده است. ابولبین به عنوان یک واژه‌ی قدیمی، امروز کمتر رایج است، اما همچنان در متون لغوی و آثار ادبی معنا و جایگاه خود را حفظ کرده است. در مجموع، این اصطلاح یادآور ارزش‌های اخلاقی مردانگی در فرهنگ سنتی به شمار می‌آید.
