واره دادن. [ رَ / رِ دَ ] ( مص مرکب ) (... شیر ) به نوبت دادن شیر به هم. رسم است در بعضی نقاط که همه آنان که شیر اندک دارند به نوبت آنچه را که در یک روز از گوسفندان یا گاوان آن نقطه به دست می آید به یک تن دهند و پس از چندی به دیگری و به همین ترتیب هرچند روزی تمامی شیر آن محل سهم یکی باشد و چون نوبت شیر یکی رسد گویند واره اوست. رجوع به واره شود.
( مصدر ) شیر دادن بهمدیگر بنوبت.
💡 در عشق کوش کز غم اسباب وارهی درد دلی مگر دهد از درد سر فراغ
💡 تا که از اندوه ایشان وارهی لیک دوشیزه به دوشیزه دهی
💡 یا علی ما را هم از غم وارهان نفس ما دزد است ورهزن الامان
💡 بی نیازا در نیاز من نگر وارهان جانم ازین خوف و خطر
💡 بازگو از «زمزم» و «خیف» و «منا» وارهان دل از غم و جان از عنا
💡 خودی گردیست بر آینهٔ دل بمردی وارهان خود را ازین گرد
