نیم کفته

ز دیوان بسی شد به پیکان هلاک بسی زهره کفته فتاده به خاک

از رشگ دلم چو کفته ناری بینم گر با تو جز از سایه ت یاری بینم

دی فکر و گربدم تو در کفته و دلم عیبش مکر که این ولجی سه ساده بو

شخص نوانم ز ضعف بر نسق چفته نال چهره ز خون سرشک بر شبه کفته نار

خشک شد هر چه رود بود چو سنگ کفته شد هر چه کوه بود چو غار

بی مجلس تو سوز نئی بودم ضایع چون سوزن سر ریخته و کفته بسوفار