لاله محله گفشه

بر کف نهاده لعل میی کز خیال او اندیشه لاله زار شود، دیده گلستان

با وجود اینکه خود رویش چو روی دلبر است داغ عشق کیست کافتاده است بر دل لاله را

به توبه از می احباب آفتی نرسد که چون شراب گل و لاله سربسر آب است

از سنبل دو زلفش و از لاله رخش پر سنبل است گویش و پرلاله برزنش

کردم همه ره لاله‌گون گفتم که آن دلبر کنون چون بسته بیند ره ز خون باشد که گردد باز پس

بر ماه لاله ‌داری و بر لاله مشک ناب در مشک حلقه‌داری و در حلقه بند و تاب