طبرزد فشان

هی بویمت آن‌ لب‌ که به‌ طعمست طبرزد هی بوسمت آن رخ‌ که به‌رنگست طبرخون

گلت چون با شکر هم‌خواب گردد طبرزد را دهان پر آب گردد

و ز‌آن پس مهر لؤلؤ بر شکر زد به عناب و طبرزد بانگ بر زد

شه بدان شمع شکر‌افشان گفت تا کند لعل بر طبرزد جفت