شوریده گشتن

بلبل شوریده زندان بر نتابد بیش ازین جان من هجران جانان بر نتابد بیش ازین

از سجده ی شکرم سر شوریده نیاسود کان وصل نه اندازه ی حد چو منی بود

شاها به حال بنده مادح نگاه کن کز روزگار بروی شوریده گشت حال

شاخ طوبی سر فرو نارد به هر بی بال و پر هر سر شوریده ای بالانشین دار نیست

بر وی دست تو دستان خوشنوا بودم کنون چه قمری شوریده‌ام میانۀ دام

ای که پندم می دهی آخر نیاموزی مرا کز دل شوریده شکل آن جوانم چون رود