سرخ سرک

تا روی بتان باشد چون چشم سمن سرخ تا پشت سمن باشد چون زلف بتان خم

رمحتث‌ن به چه ماند بسه بکس غمژمان تن‌ا کاندر دمش از خون عدو سرخ لعاب است

همیشه پیش نظر تا بود لبش ما را ز لخت دل چو رگ لعل، گشته مژگان سرخ

ازبس که زر سرخ ببخشی همه جهان تهمت همی زنند که تو دشمن زری

بنفشه‌ستان دو زلف خویش بشکست چو لاله‌ستان وقایه سرخ بربست

گرچه ز خون کشتگان گشت رقیب سرخ روی باز منش به درد دل روی سیاه کرده ام