حیای ساره

عمری‌ست می‌کنم عرق ومی‌چکم به خاک بیدل سرشته‌اند گلم از حیای ابر

سربه‌زیرم از حیای او نه از وهم رقیب کافر عشقم اگر از شاه پروا می‌کنم

دانی که چیست قطره باران نوبهار ابر از حیای دیده ی ما می کند عرق

از حیای سر زلف تو بنفشه در باغ پیش خاک کف پای تو سرافکنده شده

مگس ندیده ز حلم و حیای تو رنجی کمین نکرده ببد با کسی زهی اطوار

ور دمد بر آتش دوزح نسیم رافتش آب گردد از حیای آتش طبعش اثیر