حسین نوری، معروف به حاج میرزاحسین نوری مازندرانی، محدث و رجال‌شناس شیعه در سال ۱۲۵۴ هجری قمری (۱۸۳۸ میلادی) در فومن مازندرانی متولد شد و سپس به عراق مهاجرت کرد. وی در نجف اشرف در ۱۷ جمادی‌الثانی ۱۳۲۰ هجری قمری درگذشت. از جمله مشهورترین آثار او می‌توان به کتاب «فصل‌الخطاب فی تحریف الکتاب» اشاره کرد که موجب انتقاداتی از سوی برخی علما شد و در پاسخ به آن، کتابی با عنوان کشف‌الارتیاب در ردّ آن نوشته شد. میرزاحسین نوری نیز پاسخ خود را در ردّ کتاب کشف‌الارتیاب نگاشت. همچنین کتاب «مستدرک الوسائل» که تکمیل‌کنندهٔ کتاب وسائل‌الشیعه اثر شیخ حر عاملی است، از دیگر آثار مهم او به شمار می‌آید.
از دیگر تألیفات وی می‌توان به دارالسلام در زمینهٔ خواب‌ها، کشف‌الاستار، البدر المشعشع فی ذریة موسی المبرقع، تحفةالزائر، جنة‌المأوی، حاشیهٔ منتهی‌المقال، سلامةالمرصاد، «شاخهٔ طوبی»، «صحیفهٔ علویی، صحیفهٔ سجادیهٔ چهارم، ظلمات‌الهاویة، فیض قدسی در تاریخ خاندان مجلسی، کلمهٔ طیبه، لوءلوء و مرجان که در آن به روضه‌خوانان انتقاد کرده است، مستدرک مزار بحار، معالم العیر، مواقع‌النجوم، میزان‌السماء، النجم‌الثاقب و نفس‌الرحمان در احوال سلمان فارسی اشاره کرد.
وی از شاگردان شیخ عبدالحسین، شیخ‌العراقین، شیخ مرتضی انصاری، حاج ملا علی کنی، میرزا محمدحسن شیرازی، سید مهدی قزوینی و میرمحمدهاشم خوانساری بود و مشهورترین شاگردان او حاج شیخ آقا بزرگ تهرانی (مؤلف الذریعة) و حاج شیخ عباس قمی هستند. میرزاحسین نوری کتابخانه‌ای بسیار غنی و نفیس داشت که پس از وفاتش پراکنده شد. بخشی از کتاب‌های او توسط آیت‌الله بروجردی خریداری و به کتابخانه مدرسه بروجردی در نجف منتقل شد.
