در ادبیات دینی و عرفانی دارای معانی گسترده و چندوجهی است که فراتر از مفهوم فیزیکی پر و پرنده به کار می‌رود. به‌طور ویژه، این واژه نمادی از عنایت و حفاظت الهی است؛ به این معنا که بالها به طور مجاز اشاره به شعاع پرتوهای خورشید و تجلیات نور الهی دارند که بر مخلوقات می‌تابد. علاوه بر این، در این ساحت معنایی، «بالها» استعاره‌ای از پناه و حمایت قدیر و اقدس خداوند متعال در برابر سختی‌ها و مخاطرات است، که مؤمنان را تحت حمایت خاص خویش قرار می‌دهد.
در تبیین معنایی دیگر، اصطلاح بالها می‌تواند در بافت نظامی و حماسی به کار رود و اشاره‌ای به گسترش و حرکت سپاهیان مهاجم یا قوای نظامی دشمن داشته باشد که با هیبتی گسترده به سوی هدف در حرکت هستند. این مفهوم، تضادی را با معنای حمایت الهی ایجاد می‌کند؛ چرا که در یک سو، گسترش عظیم نیروهای ستیزه‌جو قرار دارد و در سوی دیگر، گستردگی و وسعت حمایت خالق عالم. در این تعابیر، بالها نمودار وسعت و دامنه هر یک از این نیروها، چه در جهت حمله و چه در جهت محافظت، هستند.
نهایتاً، عمق معنایی این استعاره در رابطه ربانی میان خداوند و بندگانش تجلی می‌یابد. توجه و حفظ خداوند نسبت به قوم خود که با نهایت ملاطفت همراه است، با تشبیه دقیق توجه عقاب به جوجه‌هایش بیان شده است. عقاب، به عنوان پرنده‌ای قدرتمند، با تمام توان از جوجه‌های خود محافظت می‌کند و آنان را زیر بال‌های خود پناه می‌دهد. این تشبیه، اوج دلسوزی، مراقبت بی‌وقفه و پناهی مطلق را که خداوند نسبت به پیروانش دارد، به شکلی ملموس و قابل درک به تصویر می‌کشد.