این اصطلاح عنوانی است که به چند تن از شخصیت‌های تاریخی و محدثان نسبت داده شده است. مهم‌ترین فرد با این کنیه، حسان بن حریث العدوی از قبیله‌ی بنی عدی است که برخی منابع نام او را حریث بن حسان نیز ذکر کرده‌اند. وی از راویان حدیث به شمار می‌رود که با سند معتبر از حضرت علی (ع) و عمران بن حصین روایت نقل کرده است. ابوالسوار به خاطر حلم و بردباری شهرت داشت؛ چنان‌که نقل شده هنگامی که فردی پیوسته او را آزار می‌داد و حتی تا در خانه‌اش به اذیت ادامه می‌داد، وی پس از ورود به خانه تنها گفت: «گمان کنم همین اندازه کافی باشد». همچنین در روایتی دیگر، وقتی مردی وی را دشنام داد، پاسخ داد: «اگر چنین است، پس من مرد بدی هستم».
از دیگر افراد منسوب به این کنیه می‌توان به ابوالسوار سلمی اشاره کرد که از ابوحاضر روایت کرده است، و نیز ابوالسوار غنوی که از فصحا و ادیبان عرب بود و ابوعبیده از شاگردان او به شمار می‌رفت. علاوه بر این‌ها، ابوالسوار عبدری که نام کامل او حسان بن حریث است و از عمران بن حصین حدیث شنیده، و همچنین قاضی عبدالله بن قدامه العنبری البصری، از محدثان مشهور، با این لقب شناخته می‌شوند. در منابعی مانند صفة الصفوة (جلد ۳، صفحه ۱۵۲) نیز به شرح حال وی پرداخته شده است. این کنیه در میان راویان و ادیبان مختلفی دیده می‌شود که هر یک در حیطه‌ی خود دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی هستند.
