معنی اصلی و استعاری
«رنگ و بوی» در معنی اصلی به ویژگی‌های ظاهری و حسی اشیاء اشاره دارد؛ «رنگ» نشانه‌ی جلوه‌ی دیداری و «بوی» نشانه‌ی عطر و رایحه است. این ترکیب در زبان فارسی اغلب به‌صورت استعاری نیز به کار می‌رود و مفهوم نشانه، حالت یا ویژگی خاصی را می‌رساند. وقتی گفته می‌شود چیزی «رنگ و بوی خاصی دارد»، منظور این است که آن چیز دارای ویژگی یا حال‌و‌هوایی متمایز است، مانند «رنگ و بوی زندگی یا بهار».
به معنی شأن و شوکت، جاه و جلال
در معنای مجازی و اجتماعی، این ترکیب کنایه از شکوه، عظمت یا ظاهر پرزرق‌وبرق است. هنگامی که گفته می‌شود «فلان مجلس رنگ و بوی خاصی دارد»، منظور این است که آن مجلس دارای جلوه و شکوهی چشمگیر است. این تعبیر معمولاً برای وصف موقعیت‌های پرجلال، اشخاص صاحب‌منصب یا مراسم باشکوه به کار می‌رود و نشان‌دهنده‌ی اعتبار، احترام و جلوه‌ی ظاهری در میان مردم است.
بس است این طعنه از پروانه تا جاوید بلبل را که رنگ و بوی گل چون رفت از گلزار بگریزد
معماری هند از زمان همایون بیش از پیش رنگ و بوی ایرانی یافت. همایون که شیفته فرهنگ و هنر ایرانی بود در همه شئوون از جمله معماری تحت تأثیر هنرمندان ایرانی قرار گرفت.
ای ز زیب خلق و خلقت سرو و گل را رنگ و بوی وی ز نور جاه و رایت عقل کل را زیب و فر
گاهی اوقات خوانندگان، آهنگ های محبوب قدیمی را با سبک و تنظیم جدید مجدد اجرا می کنند و به آهنگ رنگ و بویی تازه می دهند. برخی از خوانندگان نوپا نیز برای کسب محبوبیت، از بازخوانی ترانه های معروف به عنوان روشی برای دیده شدن استفاده می کنند.
نظرگاه الاهی را یکی بستان کن از عشقی که در وی رنگ و بوی گل ز خون دوستان بینی
این روزها ماه مبارک رمضان و ضیافت الله، روستا و تنها مسجدش جلوه ای دیگر دارند و با برپایی نمازهای جماعت اهالی رنگ و بویی معنوی تر گرفته‌اند.