بوی دادن اصطلاحی است که در زبان فارسی دارای چندین کاربرد است و به معنای انتشار عطر یا رایحه است. در معنای ساده و ملموس، بوی دادن یعنی چیزی مانند گل، غذا یا ماده‌ای خوش‌بو، رایحه‌ی خود را به محیط اطراف منتقل کند. این عبارت معمولاً برای توصیف پخش شدن بوی خوش و محسوس در فضا به کار می‌رود و اغلب همراه با حس لذت و جذابیت است.
در معنای استعاری، بوی دادن می‌تواند نشانه یا علامتی از چیزی بودن نیز باشد. برای مثال، وقتی گفته میشود «ماجرا بوی خیانت می‌دهد»، منظور این است که نشانه‌هایی از وقوع خیانت وجود دارد یا چیزی مشکوک به نظر می‌رسد. این کاربرد استعاری در ادبیات و گفتگوهای روزمره رایج است و به شکل کنایه‌آمیز به حس ششم یا فهم غیرمستقیم اشاره دارد.
از دیدگاه فرهنگی و ادبی، این اصطلاح علاوه بر کاربرد واقعی و استعاری، به ایجاد فضا و حال و هوا در متن یا شعر نیز کمک می‌کند. نویسندگان و شاعران از این عبارت برای ترسیم محیط، ایجاد حس حضور و جذابیت صحنه‌ها استفاده می‌کنند. به این ترتیب، بوی دادن هم معنای طبیعی و ملموس دارد و هم ظرفیت بیان مفاهیم پنهان و نمادین را در زبان فارسی فراهم می‌آورد.
