داماد کردن، به مفهوم زن دادن برای پسر و برگزاری مراسم عروسی است. این عبارت کهن، گویای سنتی دیرینه در فرهنگ ایرانی است که طی آن خانواده، مسئولیت فراهم آوردن مقدمات ازدواج برای پسر را بر عهده می‌گیرد. این فرآیند تنها به یافتن همسر مناسب محدود نمی‌شود، بلکه شامل طی کردن مراسم خواستگاری، بله‌بران، و در نهایت برپایی جشن عروسی با تمام آیین‌های وابسته به آن نیز می‌گردد.
در بستر اجتماعی گذشته، این اقدام نشان‌دهنده‌ی مسئولیت‌پذیری والدین و بزرگ‌ترهای خانواده در قبال آینده‌ی فرزندانشان بود. داماد کردن تنها یک اقدام تشریفاتی نبود، بلکه نمادی از بلوغ اجتماعی فرد، استقلال اقتصادی و تشکیل کانون جدید خانواده به شمار می‌رفت. این سنت، پیوندی ناگسستنی با حفظ اصالت‌ها، حرمت نهاد خانواده و تداوم نسل داشت.
اگرچه در دنیای معاصر، نقش جوانان در انتخاب همسر و برنامه‌ریزی برای آینده پررنگ‌تر شده است، اما مفهوم زیربنایی داماد کردن به‌عنوان حمایت عاطفی و مالی خانواده‌ها از ازدواج فرزندان، کماکان در قالب‌های مدرن‌تر تداوم یافته است. این اصطلاح، با همه‌ی سادگی، دنیایی از مفاهیم فرهنگی، تعهدات خانوادگی و شادی‌های جمعی را در خود جای داده است.
