گت مران

مران را به شمشیر نتوان شکست به گنج و به دانش نیاید به دست

از در خویشم مران که از خم گیسو حلق دلم بسته ئی بحلقه ی زنجیر

عمریست کز سگان تو دارم خط قبول ایدست حق مران تو خدا را زحضرتم

از کوی خودم به خواری ای سرو مران گر خارم اگر گلم ز گلزار توام

بازم بخوان بلطف و بنازم ز در مران هرچند گل نیاز ندارد بعندلیب