کلمه‌ی «نمک کردن» در معنای واقعی و اصلی خود به عمل افزودن نمک به خوراک یا ماده‌ای گفته می‌شود تا طعم آن بهتر شود یا برای مدت طولانی‌تر نگهداری گردد. این ترکیب فعلی از دو بخش «نمک» و «کردن» تشکیل شده است و یکی از کاربردهای رایج در زبان روزمره و آشپزی سنتی فارسی است. در گذشته، «نمک کردن» به‌ویژه برای حفظ مواد غذایی مانند گوشت، ماهی یا سبزیجات به کار می‌رفت، زیرا نمک خاصیت نگهدارنده دارد و مانع فاسد شدن مواد می‌شود. این روش یکی از قدیمی‌ترین شیوه‌های نگهداری خوراکی‌ها در ایران و بسیاری از فرهنگ‌ها بوده است. از دید زبان‌شناسی، «نمک کردن» فعلی مرکب و لازم است که بیانگر یک عمل مستقیم و محسوس است. در فرهنگ آشپزی، این واژه نشانه‌ی مرحله‌ای از آماده‌سازی غذا یا نگهداری مواد خام محسوب می‌شود. بنابراین، «نمک کردن» در معنای دقیق خود یعنی افزودن نمک برای مزه‌دار کردن یا جلوگیری از فساد خوراکی‌ها و از اصطلاحات بنیادین در سنت‌های غذایی ایرانی به شمار می‌رود.