زبان تر کردن

به خسرو گفت کم دیدم جوانی ز تو شیرین زبان تر در جهانی

ز خاک پای تو بیزارم ار به مدت عمر رهی به آب مدیح کسی زبان تر کرد

درد زمان نیز کنم صرف شعر گاه زبان تر کنم از حرف شعر

زبان تر کن‌، بخوان این خشک‌لب را به روز روشن آر این تیره‌شب را

سوفار را چو غنچه زبان تر زبان شود در عرصه ای نبرد ز شوق صلای فتح

هرجا که رسد مردمک دیدۀ من از شکر خیال تو زبان تر دارد