امامزاده احمد بن موسی (ع)، که به شاه چراغ (ع) شهرت دارد، آرامگاه برادر گرامی امام رضا (ع) است و در شهر شیراز واقع شده است. بنابر روایات، ایشان هزار بار کلام‌الله مجید را با خط شریف خود تحریر کرده و با حاصل این کار، هزار برده را در راه خداوند آزاد فرمودند. پس از ولیعهدی امام رضا (ع)، ایشان عازم مرو شدند، اما در دو فرسخی شیراز از شهادت امام هشتم (ع) مطلع گشتند. از آنجایی که مأمون دستور به آزار و اذیت علویان داده بود، حاکم وقت شیراز فرمان شهادت ایشان را صادر کرد. مدفن ایشان تا زمان عضدالدوله دیلمی، که محل دفن را شناسایی نمود، معلوم نبود. نقل است که این پادشاه، بارگاهی بر فراز مزار ایشان بنا نهاد.
بنای اصلی این امامزاده به دوران اتابک ابوبکر سعد بن زنگی بازمی‌گردد. مشهور است که در دوران وزارت امیر مقرب‌الدین مسعود بن بدرالدین، وزیر سعد زنگی، گنبدی بر مزار حضرت احداث گردید. در سال ۱۳۳۷ قمری، این گنبد با مصالح ساختمانی نوین و با حفظ طرح پیشین، بازسازی شد. همچنین، ضریح مرقد مطهر به دستور فتحعلی شاه قاجار ساخته شده است. اگرچه برخی پژوهشگران این آرامگاه را منسوب به احمد بن موسی بن امام محمد تقی (ع) می‌دانند، اما اهمیت معنوی و تاریخی این مکان انکارناپذیر است.
از جمله شخصیت‌های برجسته مدفون در این آستان مقدس، می‌توان به وصال شیرازی و سه فرزند ایشان اشاره کرد. همچنین، صادق خان زند، برادر کریم خان زند، و فرزندش جعفر خان زند نیز در این مکان به خاک سپرده شده‌اند که به اعتبار تاریخی و خانوادگی این بقعه می‌افزاید. در شرق محوطه، بازار بین‌الحرمین، بقعه شاه چراغ (ع) را به بقعه میر سید محمد، برادر ایشان، متصل می‌سازد و به این ترتیب، تار و پود معنوی و اجتماعی این مکان مقدس را غنی‌تر می‌سازد.
