عیشم

صلای باده ی عیشم زمانه داد سلیم روم به خانه ی دشمن به خونبها خوردن

زین پس مباد چشمم بی‌طلعت تو روشن زین پس مباد عیشم بی‌خدمت تو خرم

آن حنایی پنجه‌ام‌ کز دامن هر برگ گل نوبهار رنگ عیشم را خزانی می‌شود

در دست فتنه طره عقلم مشوش است وز خون دیده چشمه عیشم مکدرست

عیشم از آغاز عرض کلفت انجام دید باده جز یاد شکستن نیست تا مینا شدم

بام دیرم ز پی کسب هوا به که فلک بزم عیشم ز بر بام مسیحا ببرد