عوسجه

3 - يكى ديگر از اين سخنگويان، ((مسلم بن عوسجه )) بود كه چنين گفت: ما چگونه دستاز يارى تو برداريم ؟ در اين صورت در پيشگاه خدا چه عذرى خواهيم داشت ؟ به خداسوگند! من از تو جدا نمى گردم تا با نيزه خود سينه دشمنان تو را بشكافم و تاشمشير در دست من است با آنان بجنگم و اگر هيچ سلاحى نداشتم با سنگ و كلوخ بهجنگشان مى روم تا جان به جان آفرين تسليم كنم.

مسلم بن عوسجه كه در كنار امام عليه السلام ايستاده بود، خشمگين شد؛ اما امام عليهالسلام آرام و خونسرد نگاهى به مسلم كرد فرمود: (اين كيست ؟ گويا شمر است ).

((معقل )) در پى اجراى ماءموريت خود به راه افتاد و به كنكاش از كسى كه سفير حسين رابشناسد، پرداخت. ((مسلم بن عوسجه )) را كه از بزرگان شيعه و از رهبران برجستهنهضت بود، به او معرفى كردند. معقل نزد او رفت و به دروغ، خود را از محباناهل بيت وانمود كرد و فريبكارانه عطش خود را براى ديدار سفير امام، مسلم، نشان داد.

آنگاه مسلم بن عوسجه رو به امام كرد و گفت: فداى تو گردم اى فرزند رسول خدا! شمر در تيررس من قرار گرفته و نشانه ام هرگز خطا نمى كند، اجازه بده تا او را با يك تيز از پاى درآورم كه اين مردى فاسق و سردسته ستمگران مى باشد. امام فرمود: اين كار را نكن كه من نمى خواهم كه آغازكننده جنگ باشم. و فرزند امام، به نام على بن الحسين، كه بر اسبى از آن امام به نام لاحق سوار شده بود، اين ماجرا را نظاره مى كرد.

آنگاه كه مسلم بن عوسجه (192) با تن خون آلود به روى خاك افتاد و هنوز رمقى دروى بود، حسين بن على عليهما السلام به همراه حبيب بن مظاهر به بالين او آمد و دركنارش نشست و چنين گفت:

حبيب گفت:((به خدا سوگند! كه اين وصيت تو راعمل خواهم كرد)). و در همين گفتگو بودند كه مسلم بن عوسجه جان به جان آفرين تسليموروح بزرگش به شهداى ديگر اسلام پيوست.