معجر

معجر. [ م ِ ج َ ] ( ع اِ ) بر سر افکندنی زنان. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). مقنعه. ( غیاث ). مقنع و روپوش زنان و با لفظ بستن و در سر کشیدن و بر سر گرفتن به یک معنی مستعمل. ( آنندراج ). جامه ای که زنان بر سر می پوشند تاحفظ کند گیسوان آنها را و باشامه نیز گوینده ( ناظم الاطباء ). روپاک. چارقد. روسری. سرپوش. نصیف. خِمار. ج، معاجر. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ): 
فغان من همه ز آن زلف تابدار سیاه 
که گاه پرده لاله ست و گاه معجر ماه.رودکی.به مستحقان ندهی ازآنچه داری و باز
دهی به معجر و دستار سبزک و سیماک.عنصری ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).شبی گیسو فروهشته به دامن 
پلاسین معجر و قیرینه گرزن.منوچهری ( دیوان چ دبیرسیاقی چ 1 ص 57 ).ببسته سفالین کمر هفت و هشت 
فکنده به سر بر تنک معجری.منوچهری.بسی بر درخت گل از برگ و بارش 
گهی معجر و گاه دستار دارد.ناصرخسرو.با صد کرشمه بسترد از رویت 
با شرم گرد به آستی و معجر.ناصرخسرو.گشت به ناخن چو پیرهنش مرا روی 
شد ز طپانچه مرا چو معجر او بر.مسعودسعد.ناگهان برجست و معجر بست ماه دلفریب 
ماه در گردون بود من زیر معجر داشتم.امیرمعزی ( ازآنندراج ).از تف و تاب خنجر ترکان لشکرت 
در سرکشد به شکل زنان معجر آفتاب.انوری ( از آنندراج ).