شکر شکر

لغت نامه دهخدا

شکرشکر. [ ش َ ک َ ش ِ ک َ ] ( نف مرکب ) که شکر را شکار کند. که رونق بازار شکر بشکند. کنایه است از سخت شیرین و شکرین:
هست گویی زمرّد و مرجان
خط سبز و لب شکرشکرش.ابورجاء غزنوی.

فرهنگ فارسی

که شکر را شکار کند که رونق بازار شکر بشکند.

جمله سازی با شکر شکر

تمام زهر شکایت نهان به شکر شکری همه معانی نفرین عیان به لفظ دعائی
شکر شکر او چه شیرین است شکر گویم که شکّرم این است
شکر شکر چه بخندد به روی من دلدار به روی او نگرم وارهم ز رو و ریا
ببریده‌ای از شکر از آن می‌نالی وین طرفه که بی شکر شکر می‌خایی
حلاوتست بلفظ ملیح در شکر که بی حلاوت نفس شکر شکر نبود
چون بیند او مرا که من غمگینم پنهان پنهان شکر شکر می‌خندد
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال حافظ فال حافظ فال اوراکل فال اوراکل فال شمع فال شمع استخاره کن استخاره کن