خروارها

به خروارها گنج زر بر گرفت به عزم بیابان ره اندر گرفت

از شادی وصلت منم محروم و محزون از چه روی ای جان ز غم بنهاده ای بر جان ما خروارها

گه کند از سیم و زر خروارها پیش نفس آرد از آن قنطارها

آن کش ز مزرع سور نامد نصیب مشتی از خرمن مصیبت خروارها نصابش

دوست به من پاسخ گفت: اين چه انتظارى است كه كه از من دارى ؟ مگر نمى دانى كه من درزير خروارها خاك محبوس هستم ؟