انتره کلمه‌ای است که در برخی متون قدیمی فارسی به کار رفته و به قسمی از غلات اشاره دارد. بر اساس فرهنگ‌ها و منابع لغوی معتبر، این واژه (اِ) جزء اسامی و به معنای نوعی از غله و محصول زراعی بوده است. هرچند که در زبان امروز و متون رایج کشاورزی کاربرد ندارد، اما در میراث لغوی فارسی، به‌ویژه در فرهنگ‌هایی مانند مؤید الفضلاء، به عنوان یکی از محصولات خوراکی قابل کشت ثبت شده است که نشان‌دهنده تنوع غلات در گذشته‌های دور ایران است.
با توجه به اشاره به منابع کلاسیک، می‌توان استنباط کرد که انتره احتمالاً به یکی از گونه‌های کمتر شناخته شده یا منقرض شده گندم، جو، یا سایر حبوبات نزدیک بوده است که در کشاورزی منطقه‌ای خاصی کشت می‌شده و نام آن با گذر زمان به فراموشی سپرده شده است. این امر در مورد بسیاری از واژگان قدیمی صادق است که با تغییر روش‌های زراعی و نفوذ واژگان جدید، از دایره واژگان فعال خارج شده‌اند.
در نتیجه، انتره نماینده بخشی از دانش کشاورزی و واژگانی گذشته ما است. برای درک دقیق‌تر هویت این غله، نیاز به بررسی دقیق‌تر منابع تخصصی کشاورزی و نسخه‌های خطی قدیمی‌تر است تا مشخص شود آیا این کلمه به یکی از نام‌های دیگر غلات اشاره دارد یا یک گونه متمایز بوده که امروزه دیگر به آن نام خوانده نمی‌شود. این واژه یادآور غنای تاریخی زبان فارسی در توصیف محیط پیرامون و منابع طبیعی است.