نام «مَجدُالدّین» یکی از نام‌های ترکیبی و پرمعنا در فرهنگ اسلامی و فارسی است. این نام از دو جزء تشکیل شده است: «مجد» به‌معنای شرف، بزرگی، عظمت و شکوه، و «الدین» به‌معنای دین، آیین یا شریعت الهی. در نتیجه، «مجدالدین» در مجموع به معنای «شکوه و عظمت دین» یا «افتخار دین» است. این نام معمولاً برای مردان به کار می‌رود و در گذشته در میان علما، قاضیان، و شخصیت‌های دینی و فرهنگی رایج بوده است.
در تاریخ اسلام و ادب فارسی، بسیاری از دانشمندان و بزرگان با این لقب یا نام شناخته می‌شده‌اند. برای نمونه، مجدالدین فیروزآبادی، صاحب «قاموس المحیط» (یکی از بزرگ‌ترین فرهنگ‌های عربی)، یا مجدالدین بغدادی، از عارفان برجسته قرن هفتم هجری. کاربرد این نام در میان علما نشان می‌دهد که ترکیب «مجد» با «الدین» نوعی احترام به دین و علم را دربردارد و حامل پیام تقدس، دانش و منزلت دینی است.
از نظر زیبایی‌شناسی زبانی، مجدالدین نامی موزون و فخیم است که هم ریشه در فرهنگ اسلامی-عربی دارد و هم در ادبیات فارسی جایگاهی ویژه یافته است. والدینی که این نام را برمی‌گزینند، معمولاً قصد دارند فرزندشان را به شکوه معنوی، علم دینی و خدمت به حقیقت پیوند دهند. به‌بیان دیگر، این نام یادآور انسانی شریف، باوقار و پاسدار ارزش‌های اخلاقی و دینی است؛ کسی که مایهٔ افتخار آیین و ایمان خود به‌شمار می‌آید.
