گهر سفته

شب از گریه چندان گهر سفته ام که تا روز غرق گهر خفته ام

زان گهر سفته هزاران هزار گوش جهان را شده بین گوشوار

ریزد ز دیده اش گهر سفته بر زمین هر کس که دید آن مژه های بلند را

دهان خامش تو گوهریست ناسفته زهی لطافت طبعی که این گهر سفته ست

من آن نیستم کین گهر سفته است کسی دیگر است این که این گفته است

به الماس فکر ار گهر سفته ام همه عشق گوید نه من گفته ام