معنی منادا | لغت یاب

فرهنگ عمید

در دستور زبان، کسی که خوانده شده است.

دانشنامه آزاد فارسی

مُنادا
در دستور زبان، اسم یا جانشین اسمی که در جمله مورد ندا و خطاب قرار می گیرد و نقش آن را منادایی یا ندایی می گویند؛ مثل کلمات «دوست»، «خداوند»، «حسین» در شبه جمله های «ای دوست!» «خداوندا!» «یا حسین!»