رفیق

رفیق. [ رَ ] ( ع ص، اِ ) یار. ( دهار )( نصاب الصبیان ) ( ترجمان القرآن چ دبیرسیاقی ص 52 ). همراه. ج، رُفَقاء: فاذا تفرقوا ذهب اسم الرفقة لااسم الرفیق و هو واحد و جمع مثل الصدیق. قال اﷲ تعالی: و حسن اولئک رفیقا. ( قرآن 69/4 ). ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). ج، رُفقَة. ( ناظم الاطباء ). همراه. ج، رفقاء، و رفیق واحد و جمع هر دو آمده.( آنندراج ). یار. گویند: رفیق وفیق؛ ای موافق. ( از مهذب الاسماء ). دوست خوب. ( لغت محلی شوشتر نسخه خطی کتابخانه مولف ). یار و دوست و همدم و همراه و همنشین. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ فارسی معین )

[ویکی فقه] رفیق به معنای دوست و هم سفرمی باشد.ازآن در باب حج و شهادات سخن گفته اند.
عرب به هم سفر، رفیق و به گروه هم سفران، رُفقَه، رِفقَه یا رُفقاء گوید. 
اتخاذ رفیق در سفر
مسافرت کردن به تنهایی مکروه و گرفتن رفیق در سفر، مستحب است؛ چنان که مستحب است هم سفران چهار نفر باشند و فزون تر از هفت نفر مکروه است. 
مستحبات انتخاب همسفر
مستحب است مسافر از نظر توانایی مالی هم سفرانی همانند خود برگزیند و برگزیدن رفیق داراتر و نیز نادارتر از خود مکروه است؛ چنان که مستحب است همه هم سفران توشه سفر خود را روی هم نهاده، درمیان گذارند.همچنین برمسافر مستحب است رفیقی برگزیند که زینت بخش او باشد و حق و منزلت او را بشناسد. 
حقوق مسافر بر همسفران