ماندگان

از کششهای کمند شوق بیرون ماندگان هر زمان از بزم، بی‌تابانه بیرون می‌رود

ز رفتن تو اگر رفتگان خوشند چسود که ماندگان ترا ماند داغها به جگر

بگذر از این دست و پای مهر به سر نه چشم به ره ماندگان سر و پا را

چند باشی با بدان یاد از نکو خواهی بکن یاد تنها ماندگان کنج غم گاهی بکن

دلها شود کباب، چو خسرو کند نفیر چون دور ماندگان ز بر دور ماندگان

غافلان را می‌برد از جای اندک وسوسه سر به بالین ماندگان محتاج یک افسانه‌اند