چراگه

نه چشمم چراگه کند روی ساقی نه گوشم بدزدد حدیث نهانی

نه در حمایت جاه تو می زنند نفس نه در چراگه عدل تو می کنند کنام

ای خیل خیال دوست هر ساعت از سبزهٔ جان مرا چراگه کن

ای آنکه در چراگه عدل تو همچو سگ هر لحظه گرگ بوسه به پای شبان دهد

نه فلک چو آسیا ملک کیست غیر حق باغ و چراگه زمین پر ز شبان و از گله

به شوره‌زار بود بیشتر چراگه آهو به حیرتم که غزالم چرا ز دیده رمیده