عبدالله بن عمر بن خطاب، مشهور به ابن‌عمر، از صحابه پیامبر اکرم(ص) و فرزند خلیفه دوم، عمر بن خطاب، بود که در سال سوم بعثت متولد شد. وی در سن ده‌سالگی به همراه پدرش اسلام آورد و پیش از او به مدینه هجرت کرد. ابن‌عمر به دلیل جایگاه خانوادگی و نزدیکی به مراکز قدرت، در رویدادهای مهم صدر اسلام حضور داشت. با این‌حال، منابع تاریخی، به‌ویژه منابع اهل سنت، او را شخصیتی محتاط، ساده‌انگار و دوری‌جو از درگیری‌های سیاسی معرفی کرده‌اند که حتی اعتراض علیه حاکمان ستمگر را جایز نمی‌شمرد.
وی در دوران خلفای نخستین، با سه خلیفه ابوبکر، عمر و عثمان بیعت کرد و پدرش، عمر، او را به‌عنوان یکی از اعضای شورای شش‌نفره برای تعیین خلیفه سوم برگزید. اگرچه عثمان به او پیشنهاد قضاوت داد، ابن‌عمر این مسئولیت را نپذیرفت. در دوران خلافت امام علی(ع)، با وجودی که فضایل بسیاری برای ایشان برمی‌شمرد، از بیعت با آن حضرت خودداری کرد؛ اما پس از مدتی، با معاویه و سپس با یزید بن معاویه بیعت نمود. همچنین، هنگامی که امام حسین(ع) به سوی کوفه حرکت کرد، ابن‌عمر ایشان را از جنگ با یزید برحذر داشت، اما سخنش پذیرفته نشد.
عبدالله بن عمر در طول زندگی خود به زهد و عبادت شهره بود و به‌عنوان یکی از صحابه پیامبر که سه نسل پس از ایشان را درک کرد، شناخته می‌شد. با این حال، رفتارهای سیاسی او از جمله بیعت با حجاج بن یوسف ثقفی در تاریخ ثبت شده است. وی سرانجام در سال ۷۳ یا ۷۴ هجری قمری در سن ۸۴ سالگی در مکه درگذشت و در قبرستان مهاجران در منطقه فخ به خاک سپرده شد.
