طواسین از اصطلاحات قرآنی است که به گروهی از سوره‌های قرآن اطلاق می‌شود که با حروف مقطعه‌ی «طس» (طاء، سین) یا «طسم» (طاء، سین، میم) آغاز می‌شوند. این سوره‌ها عبارت‌اند از سوره شعراء (سوره ۲۶)، سوره نمل (سوره ۲۷) و سوره قصص (سوره ۲۸). از آن‌جا که دو سوره از این سه با «طس» و یکی با «طسم» آغاز می‌شوند، در مجموع به این سه سوره، سُوَر طواسین گفته می‌شود. این نام‌گذاری از دوران قدیم میان مفسران و قاریان قرآن رایج بوده است.
در تفسیر حروف مقطعه، از جمله «طس» و «طسم»، دیدگاه‌های گوناگونی بیان شده است. بسیاری از مفسران معتقدند که معنای دقیق این حروف را تنها خداوند می‌داند و هدف از آوردن آنها در آغاز برخی سوره‌ها، جلب توجه مخاطب، تأکید بر اعجاز قرآن و اشاره به این نکته است که این کتاب آسمانی از همین حروفی تشکیل شده که عرب‌ها روزانه در گفت‌وگوی خود به کار می‌برند، اما با این حال هیچ‌کس توان آوردن همانند آن را ندارد. برخی دیگر نیز «طس» را رمزی میان خدا و پیامبر دانسته‌اند یا آن را نشانه‌ی نوعی سوگند الهی تلقی کرده‌اند.
از نظر مضمون، سوره‌های طواسین دارای ساختار و محتوایی نزدیک به هم هستند. هر سه سوره پیرامون محورهایی چون رسالت پیامبران، مبارزه حق و باطل، و سرنوشت اقوام پیشین سخن می‌گویند. سوره شعراء با بیان داستان پیامبران مختلف به عبرت و بیداری انسان‌ها می‌پردازد، سوره نمل بر حکمت الهی در آفرینش و رسالت حضرت سلیمان (ع) تأکید دارد، و سوره قصص داستان زندگی حضرت موسی (ع) را به تفصیل بیان می‌کند. بدین ترتیب، مجموعه‌ی «طواسین» یادآور دعوت الهی، نشانه‌های توحید، و نقش پیامبران در هدایت انسان‌هاست.
