رطب اللسان

بیادش ساغر لاله از این سان لعلگون روید ز شکرش سوسن خوش دم چنین رطب اللسان خیزد

باز جهان از بهار مژده رحمت شنفت بلبل رطب اللسان تهنیت از باغ گفت

به گفتن موجه دریا اگر رطب اللسان گردد نیارد بر زبان الا علی بن ابیطالب

هر سبزه ای که از جگر خاک سرزده است از جویبار ذکر تو رطب اللسان شده

به عشق از التهاب آتش دل عاجزم عاجز اگرکمتر لبم را در ثنا، رطب اللسان بینی

ایا حیمده صفاتی که از ستایش تو زبان عرفی رطب اللسان شود شیرین