ضعاف

لغت نامه دهخدا

ضعاف. [ض ِ ] ( ع ص، اِ ) ج ِ ضعیف. ( منتهی الارب ):
ماند صوفی با بنه و خیمه ضِعاف
فارِسان راندند تا صف مصاف.مولوی.
ضعاف. [ ض ِ ] ( ع ص، اِ ) ج ِ ضعوف. ( منتهی الارب ).

فرهنگ عمید

= ضعیف

فرهنگ فارسی

جمع ضعیف
جمع ضعوف

جمله سازی با ضعاف

بسی گفتم و از صد یکی نشد گفته ازآن ثنا که با ضعاف آن سزاواری
جود می‌جوید گدایان و ضعاف همچو خوبان کآینه جویند صاف
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
قمبل
قمبل
چارپايان
چارپايان
مودت
مودت
مخنث
مخنث