جانا

جانا. ( منادا ) مرکب از جان و «آ»ی ندا، بمعنی عزیزا. محبوبا. ای جان:
این عشق نیست جانا جنگست و کارزار.فرخی.خواهم که بدانم من جانا توچه خو داری
تا از چه برآشوبی تا از چه بیازاری.منوچهری.جانا ترا که گفت که احوال ما مپرس
بیگانه گرد و قصه هیچ آشنا مپرس.حافظ ( قدسی ).از چشم خود بپرس که ما را که میکشد
جانا گناه طالع و جرم ستاره نیست.حافظ.جانا سخن از زبان ما میگوئی.؟
جانا. ( اِخ )توفیق افندی. او راست: واقعةالسلطان عبدالعزیز. اصل این کتاب را احمد صائب بک، درباره سلطان عبدالعزیز که از سلاطین آل عثمان است نوشته و این شخص آنرا بعربی ترجمه کرده است و در سال 1321 هَ.ق. در 272 صفحه در بیروت بچاپ رسانیده است. ( از معجم المطبوعات ).
( جاناً ) جاناً. [ نَن ْ ] ( ق ) کلمه فارسی است که مانند کلمات عربی به آخرش تنوین درآورده اند.( از مجله دانشکده ادبیات تبریز سال اول شماره 3 ). از جان. بجان: جاناً و مالاً در راه تو فداکاریم.

خطاب به کسی که مانند جان عزیز باشد، ای جان.

از جان

اسم: جانا (دختر) (فارسی) (تلفظ: jānā) (فارسی: جانا) (انگلیسی: jana)
معنی: خطاب به کسی که مانند جان عزیز باشد، ای جان، ای عزیز، عزیزا، محبوبا

💡 از ابن یمین جانا یکره سخنی بشنو در گوش کشند آخر خوبان گهر موزون

💡 تمامت شرح توحید است جانا که تا بینا شود زان مرد دانا

💡 دلم در قید زلفت پای بندست بگو جانا چه شاید کرد با دل

💡 کسیکه پرسش خسته دلان کند دایم بدور حسن تو جانا بجز جفای تو نیست

💡 تو تا دوری ز من جانا چنین بی‌جان همی‌گردم چو در چرخم درآوردی به گردت زان همی‌گردم

💡 مطرب قدح رها کن، زین گونه ناله‌ها کن جانا یکی بها کن، آن جنس بی‌بها را