توالت

توالت. [ ل ِ ] ( فرانسوی، اِ ) بزک. چاسان فاسان. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). این کلمه چندی است که در زبان فارسی متداول شده و با کردن صرف شود. و رجوع به بزک و آرایش شود.
- اسباب توالت؛ وسائل آرایش. وسایل بزک از قبیل: پودر، ماتیک، سرخاب، سفیداب، ریمل، مداد ابرو، کرم و جز اینها.
- جعبه توالت؛ جعبه ای که وسائل و لوازم آرایش و بزک را در آن می گذارند.
- میز توالت؛ میزی به نسبت کوچک و ظریف با آیینه ای متناسب و محفظه های مخصوص برای قرار دادن اسباب و وسائل بزک و آرایش.
|| مبال. مبرز. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). محل رفع نیاز.آبریزگاه. مستراح. جایی که در آن قضای حاجت کنند.

توالِت (toilet)
محل تخلیۀ فضولات انسان. در درۀ سِند و بابِل باستان مستراح های ساده ای کشف شده است که فاضلاب رو داشته اند و فاضلاب را به بیرون انتقال می دادند. در قرون وسطا نیز مستراح هایی مشابه وجود داشت. رومی ها از توالت سیفون دار استفاده می کردند. جان هارینگتون پسر تعمیدی الیزابت اول، ملکۀ انگلستان، مخزن شیر دار را اختراع کرد. این مخزن پایه ای داشت که باز و بسته می شد. او این توالت را در ۱۵۹۶ عرضه کرد، اما درپی اختراع شیر شناور در ۱۷۴۸، اَلگزاندر کامینگز در ۱۷۷۵ این توالت را از نو بازسازی کرد و به ثبت رساند. طرح کومینگز شامل لوله ای به شکل U بود که فضولات را با آب تخلیه می کرد. در ۱۷۷۸، جوزف براما این طرح را اصلاح کرد و از طرح او تا امروز استفاده می شود. توالت های امروزی درپی اختراع دیویس باستل در ۱۸۸۹ پدید آمدند. این توالت ها شیر شناوری دارند که به محض خالی شدن مخزن آن را پر می کند. این نوع توالت ها چون در کشورهای غربی اختراع و مورد استفاده قرار گرفته اند به توالت فرنگی مشهورند. اما در بسیاری از کشورها و ازجمله در برخی کشورهای اروپایی و در مجموع، دوسوم جمعیت جهان هنوز هم از توالت چمباتمه ای، که مستراح شرقی یا طبیعی نیز نامیده می شود، استفاده می کنند. این نوع توالت در ایران معمولاً توالت ایرانی خوانده می شود. در کشورهایی چون چین، هند، آسیای جنوب شرقی نظیر ژاپن، کره، تایلند، آسیای مرکزی و ایران و کشورهای عربی استفاده از این نوع توالت سابقه ای دیرینه دارد، هرچند راحت بودن استفاده از توالت فرنگی موجب شیوع آن در بسیاری از جوامع امروزی شده است.