خواندن، مصدری است از ریشهٔ «خوا» یا «خا دَ»، که بهمعنای قرائت کردن و تلاوت کردن است. این واژه در زبان فارسی جایگاهی ویژه دارد و بر عملی دلالت میکند که طی آن، فرد متنی نوشتاری یا شفاهی را با دقت و آگاهی پی میگیرد و مفاهیم آن را درک میکند.
در حوزههای گوناگون ادبی، علمی و دینی، خواندن بهعنوان یکی از مهارتهای بنیادین بشری شناخته میشود که نه تنها موجب انتقال دانش و فرهنگ میگردد، بلکه ابزاری برای تعالی فکر و گسترش بینش فردی و اجتماعی نیز هست. تلاوت آیات قرآن، مطالعهٔ کتابهای ادبی و علمی، و مرور متون تاریخی، همه از مصادیق برجستهٔ این فعل محسوب میشوند.
رعایت دقیق نگارش و املای فارسی، همراه با کاربرد صحیح نیمفاصله، در ارائهٔ متونی منسجم و خوشساخت ضروری است. این دقتورزی نه تنها از اصالت زبان فارسی پاسداری میکند، بلکه به درستخوانی و درک بهتر متن نیز کمک شایانی مینماید. بنابراین، اهتمام به اصول نگارشی، بخشی جداییناپذیر از فرایند خواندن و نوشتن بهشمار میآید.
